सुरेखा

 बी जे मेडिकल कॉलेज मध्ये वैद्यकीय शिक्षण चालू असताना अनेक प्रकारच्या मंडळींशी गाठी जुळल्या.  ही सर्व मंडळी अत्यन्त भिन्न सामाजिक,आर्थिक,सौंस्कृतीक,

बौद्धिक,वैचारिक,भावनिक स्थरातली होती. सगळी मंडळी अर्थातच अकॅडेमिकली खूप हुशार. 

मी लोकांच्या बाबतीत अति चिकित्सक नव्हतो. जात,धर्म,पंथ,श्रीमंती,आशा पद्धतीचे वर्गीकरण मनात कधीही नसे.

एक ढोबळ वर्गीकरण होते.

शहाणी,दीड शहाणी,अति शहाणी,आगाऊ,प्रौढ,अकाली प्रौढ आणि शेवटी विरजण कॅटेगरी.

शहाणी कॅटेगरीतली मंडळी नियमित अभ्यास, पारदर्शी,थोडी टवाळ पण

 संवेदनशील,मदत करणारी,प्रेमळ,जबाबदार आणि जीवाला जीव देणारी. 

दीड शहाण्या गटातली मंडळी नियमित अभ्यास,स्वतःच्या भविष्याचा सतत विचार,पैसापाणी असलेली,आणि त्या आधारे नाती ठरवणारी,पण आपाल्या ग्रुप मधेच वावर करणारी. अति शहाणी म्हणजे थोडी भोचक,गॉसिप करणारी,कोणाला किती येतंय याच्यावर सतत नजर ठेवणारी,स्वतः खूप घासणारी पण वरवर्ती "मी काहीच अभ्यास करत नाही" असे म्हणणारी. 

आगाऊ मंडळी बरीच.प्राध्यापकांच्या पुढे पुढे,वर्गात सगळ्या प्रश्नांची उत्तरे हात वर करून देणारी,स्पर्धात्मक वृत्तीची,आतल्या गाठीची. 

प्रौढ मंडळी म्हणजे शांत,अभ्यासू,अजिबात टवाळ नसलेली,आपण बरे,आपला अभ्यास बरा. अकाली प्रौढ म्हणजे आमच्या सारख्या अति टवाळ मुलाला नवे ठेवणारी,कधीही खळखळून न हसणारी,वर्गात विनोद केला,तर उग्र चेहेरा करणारी, अभ्यासाव्यतिरिक्त काहीच इतर छंद नसलेली. शेवटचा 

विरजण गट सगळ्यात त्रासदायक.स्वतः तर विशेष काहीच करणार नाहीत,पण इतर मंडळींची सतत समीक्षा,कुत्सित कोंमेंट्स,टोमणे मारणारी.

सुरेखा,ही पहिल्या, शहाणी गटातली माझी एक सिनियर मैत्रीण.

खूप धमाल,प्रेमळ,गप्पीष्ट,ऍक्टिव्ह,अभ्यासू ,जबाबदारीने वागणारी,ही मुलगी.

माझ्याकडे 2nd mbbs वर्गात असताना कुठलेच पुस्तक नव्हते. Forensic Medicine चे पुस्तक मला सुरेखा नि दिले कारण ती 3rd mbbs मध्ये होती आणि तिच्याच वापरलेले पुस्तक तिने मला उधार तत्वावर वापरायला दिले. मी खूपच बेफिकीर होतो. ATKT( allowed to keep term) ही सुविधा होती. नापास झालो एखाद्या विषयात, तरी वर्ष बुडणार नव्हते. मग धमाल करायची एवढा एकच agenda. बुलेट मोटर सायकल होती. सिगरेटी,मोटर सायकल,मैत्रिणी,गिटार,पार्ट्या,

पिकनिक,ट्रेक हेच आयुष्य. परीक्षेत कसा पास झालो,देवास ठाउक. पण सगळ्या विषयात पास झालो. 

सुरेखाचे पुस्तक कुठेतरी हरवले. तिने दोन चार वेळा आठवण करून दिली,पण मग नाद सोडला.

कालांतराने, मी सर्जरी मध्ये MS करू लागलो. सुरेखा anaesthesia मध्ये MD करत होती. ती अर्थात एक वर्ष पुढे. 

माझ्याच वर्गातल्या मित्राशी तिचे सूत जुळले. तो प्रसंग सुद्धा मजेशीर.

ड्युटी हेवी होती तिची एका emergency day ला. घरून आई डबा पाठवायची. तो डबा रूमच्या बाहेर ठेवला जायचा. आमचा मित्र संजू, सुद्धा MD anaesthesia करत होता. मित्राच्या ग्रुप मधल्या मुलांनी भूक लागली म्हणून सुरेखाचा डबा पळवला आणि संपवून होता तिथे परत ठेवला.सुरेखा बिचारी थकून उपाशी पोटी डबा उघडून बघते,तर तो रिकामा. संजूला ते खूप टोचले आणि त्याने पश्चाताप म्हणून तिला जेवायला बाहेर घेऊन जायचे आमंत्रण दिले. मग ते आमंत्रण रोज देऊ लागला. 

पुढे घरच्यांचा विरोध पत्करून दोघांनी लग्न केले आणि दोघेही खूप सुखी आयुष्य जगताहेत. 

सुरेखा BJ  महाविद्यालयात lecturer म्हणून रुजू झाली आणि नुकतीच तीची विभाग प्रमुख म्ह्णून नियुक्ती झाली. COVID काळात ही माझी मैत्रीण दिवस रात्र लढली. तिने जी सेवा केली,ती खरच अतुलनीय आणि विश्वास बसणार नाही इतक्या कठीण परिस्थितीत झुंज देत तिचे सामर्थ्य सिद्ध केले. खूप प्रेमळ,संवेदनशील,सेवातत्पर,कष्टाळू,dedicated आणि sincere. संजू एका हॉस्पिटल मध्ये पार्टनर आणि यशस्वी anaesthesia प्रॅक्टिस करतो. ह्या दोघांना दोन कन्यारत्न आणि दोघीही खूप हुशार,कर्तृत्ववान. दोघीही उच्च शिक्षणासाठी जर्मनी मध्ये. 

मी नयूरोसर्जन झालो. सुरेखा नि दिलेल्या पुस्तकाचे ऋण मी काही केल्यास फेडता येणे नाही. काही ऋणे ही फेडण्याकरता नसतात. ती ऋणे आयुष्यभर जोपासून एखाद्या पुस्तकात खूप वर्षांपूर्वी जपून ठेवलेल्या पिसा सारखी असतात.

ती हळुवार पणे गोंजारून परत त्या पुस्तकात ठेवून द्यायची असतात.

Dr. Deepak Ranade.